In het risico om het oneens te zijn met een van de groten, denk ik dat dit verkeerd is, lijden is grotendeels optioneel. Pijn is niet optioneel, maar het verlengen ervan is dat wel. Sommige mensen fetishiseren zelfs hun eigen lijden... ze maken het tot hun persoonlijkheid. Ik denk dat Dostojewski een van deze mensen was... hij was zo gekweld en de enige manier waarop hij erover kon nadenken was door zijn gevoelens in zijn werk en naar anderen te projecteren. Hij werd gedefinieerd door zijn trauma, gedefinieerd door wat hij voelde in plaats van wie hij was. Ik denk dat het heel gemakkelijk is om in deze val te trappen... jezelf te definiëren door je ervaringen. Het zo cruciaal maken voor je bestaan dat je niet kunt onderscheiden tussen je emoties en jezelf. Er is geen enkele manier om met je emoties om te gaan, aangezien iedereen ze anders ervaart. Het is niet onvermijdelijk dat je dit constant voelt. Verwerken, nadenken en confronteren helpt enorm, en dan voel je ineens de bevrijding en is alles weg!