Het is een groot paradox dat we individueel tegelijkertijd alles en niets zijn. Door onze eigen ogen zijn we alles--bijvoorbeeld, wanneer we sterven, verdwijnt de hele wereld. Voor de meeste mensen (en voor andere soorten) is sterven het ergste wat er is, en het is van het grootste belang dat we het beste leven mogelijk hebben. Echter, wanneer we naar onszelf kijken door de ogen van de natuur, zijn we van absoluut geen betekenis. Het is een realiteit dat ieder van ons slechts één van ongeveer zeven miljard van onze soort is die vandaag de dag leeft en dat onze soort slechts één van ongeveer tien miljoen soorten op onze planeet is. De aarde is slechts één van ongeveer 100 miljard planeten in onze melkweg, die op zijn beurt slechts één van ongeveer twee biljoen melkwegen in het universum is. En onze levensduur is slechts ongeveer 1/3.000 van de bestaan van de mensheid, die zelf slechts 1/20.000 van het bestaan van de aarde is. Met andere woorden, we zijn ongelooflijk klein en kortlevend en wat we ook bereiken, onze impact zal onbeduidend zijn. Tegelijkertijd willen we instinctief van belang zijn en evolueren, en we kunnen een klein beetje van belang zijn--en het zijn al die kleine beetjes die samenkomen om de evolutie van het universum aan te drijven. De vraag is hoe we van belang zijn en evolueren. #principleoftheday