Wat vrouwen "mentale belasting" en "emotionele arbeid" noemen, is gewoon zelfgecreëerde angst die ze zichzelf opleggen door steeds meer verantwoordelijkheid op zich te nemen zonder dat erom gevraagd wordt. Dan draait diezelfde vrouw zich om en presenteert deze zelfopgelegde stress als een vorm van opoffering, waarbij ze het gebruikt om haar partner zich schuldig te laten voelen, alsof zij alles alleen in de relatie doet. Veel van de druk komt voort uit impulsieve, niet-essentiële taken die eigenlijk niet onmiddellijk of helemaal niet gedaan hoeven te worden. Maar zodra de stress een persoonlijke drempel overschrijdt, wordt het geprojecteerd op hun echtgenoten, alsof het nu hun plicht is om het op te vangen en op te lossen. Wat het frustrerender maakt, is de inconsistentie. Wanneer ze echt iets niet willen doen, kunnen ze duidelijk en krachtig nee zeggen. Maar wanneer het hun eigen geest is die hen aanzet om zichzelf te overbelasten, wordt het ineens "mentale belasting" en emotionele arbeid die door iemand anders beheerd moet worden. Op dat moment is het geen verantwoordelijkheid meer, het wordt zelfgecreëerde druk die nu hun mentale gezondheid beïnvloedt, en dan wordt hun partner de schuld gegeven voor het niet oplossen ervan. Mannen worden in wezen beschuldigd van een imaginaire probleem.