Yıl sonu olduğu için, bu yıl 20 Nisan'da vefat eden babam hakkında biraz yazmak istiyorum. Babası Takayoshi Kogu, çağdaş sanat dünyasında yaşamış bir ressamdı. 87 yaşındaydı. Ölüm nedeni pulmoner fibrozdi, ama bence yaşlılığa yakın huzurlu bir sondu. Son iki yıldır Alzheimer geliştirdim ve kız kardeşim ve bakım yöneticisiyle iş birliği içinde ona bakmaya devam ettim. Başlangıçta diyabetim vardı ama demans ilerledikçe kendi kendime insülin enjekte edemedim, bu yüzden ona da yardımcı oldum. Belirtiler o kadar ilerledi ki en sevdiğim plak çalarımı kullanmayı unuttum ama günlük hayatımı sürdürmeyi başardım. Bunun ortasında bile, "Bear Knuckle II" müzik müziğini stereo setin yanında sergilediğim ve her zaman ona baktığım için etkilendim. Ölmeden hemen önce, "Hayatın bu kadar hızlı olacağını düşünmemiştim." Söylediğim sözler hâlâ kalbimde güçlü bir şekilde kalıyor. Babam klasik ve cazı çok severdi ve plaklar evde hep çalıyordu. Çocukken dinlediğim müzik deneyiminin bugün müziğimin kökü haline geldiğinden şüphe yok. Nazik bir kişiliği vardı ve ona bir şarkı dinlemesine izin verdiğimde sadece iltifat ederdi. Çocukken bunun biraz iltifat ettiğini düşündüm ve dürüst izlenimlerimi duymak istedim. Babam, ben oyun müziğinde çalışmaya başladığım zamanlarda civardaydı "Oyun müziği kesinlikle gelecekte takdir edilecek. Yu-chan'ın zamanı gelecek." O dönemde büyük bir cesaret kaynağıydı. Babam sadece resim ve nezaket konusunda iyiydi ama müziğimi derinden anlıyordu. Bir daha asla müzik hakkında konuşamayacağımı düşündüğümde kendimi yalnız hissediyorum. Babaya. Bolca müzik ve nezaket için teşekkür ederim. 😊