Dr. Seuss tarzında Buda'nın ikinci söylemi (Claude tarafından): Şimdi toplanın, keşişler, hem yakın hem de oldukça uzakta, Gel Bodhi'nin yanına otur, olduğun yere otur! Sana söylemek istediğim şeyler var, senin değil, Form, his ve bilinç hakkında da öyle! Bir zamanlar bir ceset vardı (ona "benim değil" diyelim), Gözleri, kulakları ve burnu oldukça inceydi. "Bu beden," dedi Buda, "aslında BEN değilim, Çünkü eğer benim olsaydı, ağrısız yapabilirdim!" Duyguların, düşüncelerin, hissettiğin tüm şeyler— Hiçbiri senin değil! Bu oldukça büyük mu görünüyor? Duygular senin olsaydı, güzel olanları koruyabilirdin, Ve kötü olanları bir anda at! "Ama Buda!" kekelerken kekeliyor keşişler, "Ne demek istiyorsun? Taktığım bu form, bu düşünce makinesi mi?" Buda sadece her şeyi bilen bir gülümsemeyle gülümsedi, "Ben değil, dostlarım! Yoksa YA da içimde değil!" Bu beş yapışkan demetler (biz onlara khandha diyoruz, biliyorsunuz)— Form, his, kavramlar gibi—gelir giderler! Özlerinden yoksunlar, her gün değişiyorlar, Peki neden hemen yüzen şeye tutunasın ki? "Form gerçekten kalıcı mı?" dedi Buda. Rahipler hepsi "Hayır!" dedi ve başlarını salladılar. "Ve her şey hoş mi?" Yine "Hayır!" dediler....