Kiedy zdajesz sobie sprawę, że życie to gra, nie stajesz się lekkomyślny. W końcu stajesz się szczery. Przestajesz kurczowo trzymać się życia. Przestajesz próbować wymuszać wyniki. Zaczynasz grać w rytmie tego, co już się dzieje. Wszechświat nigdy nie prosił, aby traktować go tak poważnie. Ta powaga to coś, co umysł nakłada na życie, jak kostium, o którym zapomina, że go nosi. Gra nie polega na dotarciu do końca tak szybko, jak to możliwe. Gdyby o to chodziło, najlepszym utworem muzycznym byłby ten, który kończy się jako pierwszy, a najlepszym tańcem byłby ten z najkrótszymi krokami. Ale nikt nie tańczy, aby osiągnąć ostateczną pozę. Tańczysz, aby tańczyć. W ten sam sposób życie nie jest problemem do rozwiązania. To doświadczenie do przeżycia, odkrywania i smakowania. Wygrywanie to nie ucieczka od gry. Wygrywanie to uświadomienie sobie, że możesz się tym cieszyć. Kiedy zbyt mocno identyfikujesz się ze swoimi lękami, przeszłością, statusem lub swoją historią, zapominasz, że jesteś obserwatorem, a nie postacią. Wtedy każda przeszkoda wydaje się prawdziwym zagrożeniem, a nie zaproszeniem. Ale gdy tylko przypomnisz sobie, kim jesteś, wyzwania życia stają się interesującymi, zabawnymi zagadkami. Porażka staje się informacją zwrotną. Zmiana staje się częścią zabawy. Przestajesz pytać: „co jeśli coś pójdzie źle?” i zaczynasz pytać: „co się stanie, jeśli spróbuję?” Oto sekret. W momencie, gdy przestajesz próbować kontrolować grę, gra zaczyna pięknie grać przez ciebie. Płyniesz. Improwizujesz. Ufasz następnemu ruchowi, nie potrzebując widzieć całej planszy. Życie najlepiej się gra, gdy grasz w nie lekko, z ciekawością, humorem i poczuciem zdumienia. Wszechświat cię nie testuje. Tańczy z tobą. I zawsze tak było. Przed narodzinami twojej postaci i po jej śmierci, wieczny kosmiczny taniec trwa. Obudź wewnętrzne dziecko w sobie. Gra więcej. Ciesz się tą grą. Kocham cię. - Sensei