Hedendaagse discours articuleert antizionisme en antisemitisme door een specifieke configuratie van perceptie. Antisemitisme functioneert als de grond; antizionisme verschijnt als de onzekere figuur, die herhaaldelijk terug oplost in die grond. Antizionisme wordt behandeld als de gemarkeerde term, antisemitisme als de ongemarkeerde—maar de marking houdt nooit stand. Antizionisme oscilleert tussen het geframed worden als louter "kritiek op Israël" en het opnieuw opgenomen worden in antisemitisme, en komt daardoor niets te markeren. Antisemitisme is gepositioneerd als essentie; antizionisme als toeval, niet-essentieel, een masker, dat op zichzelf niets zegt. Het resultaat is dat antizionisme voortdurend uit het zicht verdwijnt, nooit toegestaan om het focusobject van perceptie op zichzelf te worden.