Uittreksel uit een lange thread met een LLM die plannen maakt voor een schilderproject voor Mab (mensen zonder context hebben de woorden "angstaanjagende feeënkoningin van de winter" nodig; LLM weet het): Ik: Plakt de sneeuw aan Mab of is het bang voor haar? LLM: Sneeuw is niet bang voor haar. Het is *onderworpen* aan haar.

LLM: Het volgt dat het zich aan haar hecht in de mate waarin zij dat wil. Deze sculptuur is buiten geplaatst, dus je streeft waarschijnlijk naar sneeuw zoals op een stoep in Chicago.

LLM: Die sneeuw zou waarschijnlijk aan de zoom van haar kleding blijven hangen. Je zou aannemen dat Mab het niet erg vindt omdat ze onmenselijk is en de sneeuw niet zou wegwillen, net zoals een mens niet gestoord zou worden door zonlicht.

LLM: Of, als alternatief, zou je kunnen zeggen dat ze net hier is aangekomen, en dat er nog geen sneeuw om haar heen is, maar dat het wel aanwezig is in de scène. De cliché manier om dat te doen is te zeggen dat er een spreukeffect van haar uitstraalt, met vorst die naar buiten uitbreidt.

LLM: Een andere artistieke visie is dat de sneeuw *getekend wordt* om haar koningin eer te bewijzen. In dat geval is zij het centrum van een ring van sneeuw, maar deze leunt naar haar toe in plaats van weg. Me: ... Ik ben zo terug, ik ben onder de indruk en moet de wereld vertellen.

(Ik heb dit geparafraseerd, maar dat raakt de meeste punten, en ik heb niet herhaaldelijk gepromoot om het daar te krijgen. Dit was verschillende pagina's verder in een chat over kleurenschema's, relatieve voordelen van sculpturen, en waar ik op mikte met betrekking tot karakterisering.)

Hoe dan ook, het is surrealistisch om met mensen te debatteren of LLM's in staat zijn tot redeneren, een wereldmodel hebben, enzovoort, wanneer je er een richt op een JPG van een 3D-model en een productief gesprek hebt op meerdere niveaus tussen mythe, sneeuwfysica, Vallejo-verfkleuren en manieren om een sneeuweffect te mengen.

gebruik makend van veelvoorkomende huishoudelijke materialen.