In mijn tienerjaren tot mijn 20s, lachte ik vrienden uit wiens leven leek te draaien om gewoon tijd door te brengen met vrienden en sporten. Ze waren dwazen. Hoe durfden ze hun potentieel te verspillen aan zulke alledaagse dingen. Hoe kunnen ze niet elke wakende minuut besteden aan het nadenken over het oplossen van grote problemen voor de mensheid, beter presteren dan hun leeftijdsgenoten, iets van zichzelf maken. In de middelbare school vroeg een klasgenoot me: "Waarom lees je zoveel tijdens de pauzes? Kom gezellig hangen." Zonder aarzelen zei ik: "Zodat ik niet zoals jij zou eindigen." Hij sprak nooit meer met me na dat moment; jaren later wens ik dat ik dat niet had gezegd, maar ik bedoelde het toen. Niets deed er voor mij toe behalve vooruitgang boeken. Alles wat niet gerelateerd was, stond gewoon in de weg. Ik werd de eerste in mijn bloedlijn die naar een Ivy League-universiteit ging. De eerste die in de VS heeft gewerkt. De eerste die op 25-jarige leeftijd miljonair werd. Nu ben ik in mijn 30s en volgens de meeste conventionele maatstaven heb ik het gemaakt. Het werk drijft me nog steeds, maar ik leer de afgelopen jaren dat vrienden, familie en gezondheid - voor jezelf en de mensen om je heen - de ware noordsterren zijn. Dat zijn ze altijd al geweest. Ze zijn wat het leven de moeite waard maakt. Ik was de dwaas allang. Mijn troost is dat ik buitengewoon gelukkig was. Het kostte me geen 40 jaar om te krijgen wat ik dacht dat ik wilde, alleen maar om te leren wat ik nodig had. Ik ontweek nipt een tijdlijn waarin ik, zittend op mijn sterfbed, terugkijk op mijn leven en fluister: "Ik had tijd maar wist het niet; liefde maar gaf het niet terug; leven maar waardeerde het niet." Ik wens hetzelfde voor jou, anon.

@macroamaranth Het spijt me, dat was ongepast.