Son 12 ayda 4 ay Avrupa dışında kaldım. Asya, Kuzey Amerika, Güney Amerika... Yüzlerce insanla tanıştım. Ve her yerde Avrupa ile büyük bir uçurum hissettim. İş üzerine. İklim konusunda. Din üzerine. Yenilik üzerine. Geleceği nasıl hayal edeceğimiz hakkında. Liste sonsuz. Avrupa'nın haklı mı yanlış mı bilmiyorum. Ama bir şey kesin: dünya ilerliyor, değişiyor ve Avrupa'nın her şeyin zaten hafife alınmış gibi yaşadığı izlenimine sahip oluyoruz ve kendini Amerika Birleşik Devletleri'nin daha güçlü ama bir aptal tarafından yönetildiğini (ne delilik) ve geri kalanının asla tam olarak bizi yakalayamayacağını söyleyerek kendini rahatlatıyor (yeni delilik)... Paradoks şu ki, devasa miras, kültürel ve sosyal servete sahibiz, ancak - ve bu belki de en çarpıcı nokta - tüm bunları sürdürebilmemiz ve yetiştirebilmemiz gerektiğini kabul etmek istemiyoruz (borç dışında 😅). Biz biraz kira ile yaşıyoruz, dünyanın geri kalanı ise tam hızda yaratıyor, inşa ediyor ve yenilik yapıyor. Bangkok'tan Buenos Aires'e kadar gördüm. Modelimizi korumak ya da geliştirmek istiyorsak, bu gerçeği kabul etmeliyiz. Çaba harcamadan hiçbir şey yapılamaz. Önceki nesiller gibi çalışmalı, yaratmalı, yenilik yapmalıyız. Çünkü dünya bizi beklemeyi bırakmayacak. Daha kötüsü, bunu bize dayatacak.