Je begrijpt het pas echt als het gebeurt. Vandaag ontmoette ik een van de belangrijkste ondertekenaars van de open brief tegen mij. Iemand die ik al jaren kende en als een verre vriend beschouwde. Ze glimlachte, sprak over de kinderen. Het is zo lang geleden, zei ze. Hoe is het met je, weet je, sinds ik die positie moest innemen vanwege mijn functie. Ik herinner me dat ik mijn vuist tegen een hotelkamerwand sloeg van de pijn na het lezen van haar berichten. Ik was ontroostbaar. Dus ja, er is een script. En zo zal het zijn. Voor hen en voor ons.