Ik blijf met verdriet terugdenken aan mijn reis naar Europa. Het voelt alsof alles het gevolg is van een falen in economische aanpassing en dat falen is het gevolg van een beschaving in verval. De halfgeleiderindustrie in Europa was ooit een sterke speler. Nu lijkt het alsof elk bedrijf zich met hand en tand vasthoudt aan steeds obscuurdere delen van de waardeketen. Industriële airbags of zoiets. Terwijl de rest van de wereld alles in low node digitaal probeert te zetten, ontbreken de R & D-dollars bij de Europeanen en proberen ze een niche te creëren in een of ander obscuur proces. De Chinezen eten ze levend. De Europeanen hebben niet de technische kracht om concurrerend te blijven, noch de industriële kracht die de Chinezen hebben om schaal te bouwen. En als gevolg daarvan daalt de levenskwaliteit duidelijk. Hun steden voelen uitgehold aan, gevuld met rondhangende immigranten die nemen en nemen van de sociale zekerheid, sociale zekerheden die nu niet meer worden ondersteund door economische groei. De voorsteden van Parijs en Milaan hebben ECHTE no-go zones, niet zoals mensen beweren dat New York dat heeft. Het voelt alsof er iets is gestorven in de Europese ziel en ze gewoon hun handen hebben opgestoken en zich hebben overgegeven aan grove nul-groei socialisme, waar de enige overgebleven industrie toerisme is. Misschien was het de malaise na de oorlog. Hoe kun je van de wereld heersen naar een gecultiveerd Thailand worden? Ik snap het niet.