Ik ben net uit Eddington gekomen, ongelooflijk donker, best interessant. Ik moet het nog verwerken, maar mijn eerste reactie is dat het scherpzinnig is als een afbeelding van de ontmannelijking van de witte Amerikaanse man in het bijzonder. Er is een gegeneraliseerde epistemologische ontkoppeling die elke gemiddelde recht-door-zee man vanuit elke richting lijkt te verdoemen—Joe's geestelijk zieke vrouw die hem verlaat voor de jonge cultleider, zijn verstikkende schoonmoeder die haar per ongeluk in die richting duwt, de volstrekte onmogelijkheid om een ondergefinancierde sheriff te zijn in een stervende stad waar de kinderen (en buitenlands geld) technologisch versnellen, maar niets anders kan bijbenen. De manier waarop Joe's authentieke drang om zijn stad en gezin te verbeteren gevangen wordt door de strategische noodzaak om een social media-spel te spelen dat zowel onder hem als boven zijn hoofd is. Hem erin zien zinken... Zo donker, maar pijnlijk echt in veel kleine details, ongemakkelijk zelfs. Het is allemaal erg overladen met hedendaagse signifiers, maar deze overbelasting maakt het echt zo dichtbij de huid. Ik vond het leuk hoe gek en intens het was, hoewel ik denk dat het waarschijnlijk over het algemeen vreselijk lelijk was, en ik denk dat het heel slecht zal verouderen. Over 50 jaar vermoed ik dat het geen zin zal hebben en onkijkbaar zal zijn.

OK, dus Nockchain, best gek, het draait nu al ongeveer 8 weken soepel, wat op zich al best gek is gezien wat ze hebben gebouwd, maar nog gekker... Het lijkt echt van de grond te komen. Het lijkt op echte, organische vraag onder proof-of-work miners. Op dit moment tel ik 81 miners die minstens één blok hebben gewonnen (veel snellere acceptatie en decentralisatie dan Bitcoin, ter vergelijking). Mensen besteden echte tijd, moeite en geld (rekenkracht) om zero-knowledge proofs te produceren op @nockchain. Het genereert 6.233 ZKPs per seconde lmao. Om eerlijk te zijn, ik ben nog nooit zo ver gekomen met een startup, maar ik weet echt niet hoe deze grafieken beter zouden kunnen zijn voor een nieuwe L1 proof-of-work keten in de eerste 8 weken. Ik wil niet te vroeg te enthousiast zijn, maar ik heb moeite om te zien wat deze trein fundamenteel zou kunnen stoppen. In mijn mentale model, toen ik voor het eerst met hen begon te werken, was al het risico technisch/uitvoering (kunnen ze het daadwerkelijk opzetten en laten draaien?) en toen het cold-start probleem (als het gelanceerd wordt, zou het dan überhaupt van de grond komen?). Ik voelde me heel realistisch, d.w.z. pessimistisch, over het sterven op een van die heuvels. Maar deze machine draait, mensen lijken het te willen, het cold-start probleem lijkt achter ons te liggen, en @zorpzk heeft tot nu toe nog maar de kleinste hoeveelheid kapitaal opgehaald in vergelijking met andere L1 blockchains die deze fase hebben bereikt (voor zover ik weet?). Ik ben in het verleden zeker te enthousiast geweest over dingen, maar nu denk ik... Gebeurt dit echt?

Het internet kweekt volledig nieuwe soorten door een soort gedecentraliseerd, memetisch gain-of-function onderzoek naar menselijke types. De mannen die zich voor deze show aanmelden, hebben een behoorlijke hoeveelheid gegevens bestudeerd, die ze redelijk goed hebben gememoriseerd. Ze hebben hun vormende jaren doorgebracht met het kijken naar "content," waarbij ze zorgvuldig de technieken bestudeerden waarmee hun favoriete persoonlijkheden hun tegenstanders "vernietigen" met feiten en logica. Vervolgens, wanneer hun paden naar volwassen mannelijke glorie op elke hoek worden tegengehouden, vertegenwoordigt een show als deze hun eerste echte kans op erkenning (wat geen luxe is, maar een echte menselijke behoefte, zoals Hegel opmerkte). En na al die jaren van het slijpen van hun messen, brengen ze echt een ongekende verbale stijl, die wreedaardig is geoptimaliseerd op één enkele dimensie, meer dan welke mannen in de geschiedenis ook. Snel, wreed, snijdend en ademloos. En toch raakt deze heer in de war wanneer hem naar zijn naam wordt gevraagd. Ik heb nog nooit iets dergelijks gezien, hij begint bijna te zweten wanneer hem naar zijn naam wordt gevraagd. Ondanks al hun training, ondanks dat ze discours superpredators zijn geworden, is het allemaal bereikt door zo'n monsterlijke verwaarlozing van andere basisvaardigheden dat het hun prestaties volledig ondermijnt en de uitsterving van deze anders fascinerende germline garandeert.

Het internet kweekt volledig nieuwe soorten door een soort gedecentraliseerd, memetisch gain-of-function onderzoek naar menselijke types. De mannen die zich voor deze show aanmelden, hebben een behoorlijke hoeveelheid gegevens bestudeerd, die ze redelijk goed hebben gememoriseerd. Ze hebben hun vormende jaren doorgebracht met het kijken naar "content," waarbij ze zorgvuldig de technieken bestudeerden waarmee hun favoriete persoonlijkheden hun tegenstanders "vernietigen" met feiten en logica. Vervolgens, wanneer hun paden naar volwassen mannelijke glorie op elke hoek worden tegengehouden, vertegenwoordigt een show als deze hun eerste echte kans op erkenning (wat geen luxe is, maar een echte menselijke behoefte, zoals Hegel opmerkte). En na al die jaren van het slijpen van hun messen, brengen ze echt een ongekende verbale stijl, die wreedaardig is geoptimaliseerd op één enkele dimensie, meer dan welke man in de geschiedenis ook. Snel, wreed, snijdend en ademloos. En toch raakt deze heer in de war wanneer hem naar zijn naam wordt gevraagd. Ik heb nog nooit iets dergelijks gezien, hij begint bijna te zweten wanneer hem naar zijn naam wordt gevraagd. Ondanks al hun training, ondanks dat ze een soort superpredator van discours zijn geworden, is het allemaal bereikt door zo'n monsterlijke verwaarlozing van andere basisvaardigheden dat het hun prestaties volledig ondermijnt en de uitsterving van deze anders fascinerende germline garandeert.

Het ding met schrijven is dat je echt in een onverschillige, kinderlijke gemoedstoestand zou moeten zijn. Als je een werkmentaliteit hebt, enige van de verschillende spanningen van sociale strijd, of enige vorm van instrumentele fixatie, dan kun je productief zijn en goed werk leveren, maar je krijgt nooit de magie. God woont niet in widgets, maar alleen in vacuoles van verspilde tijd, vrolijk gestolen van, en beschermd tegen, de machten en autoriteiten.

Ik ben optimistisch over spraakgestuurde computing. Elke maand sinds AI bruikbaar is geworden, voel ik steeds meer pijn bij het gebruik van schermen. Met LLM's voelt het nu als een enorme tijdverspilling om dingen te doen zoals "klikken" en tussen "tabs" te navigeren. Wanneer ik kijk naar de verbeteringssnelheid van agents, lijkt het nu een verspilling van tijd om bijna enige vorm van handmatige taak op mijn computer uit te voeren. De gouden standaard in het leven kan heel snel zijn dat je op papier leest en nadenkt in een zonovergoten kamer, mogelijk met een soort team als je dat nodig hebt, en in wezen gewoon oordelen vellen en woorden uitspreken om alles op een takenlijst af te handelen. Alles voelt op de een of andere manier al onverdraaglijk archaïsch aan. Ik haat het een beetje om dit toe te geven, maar het OpenAI-apparaat zou wel eens de oplossing kunnen zijn.

Vrouw nam onze 3-jarige zoon mee naar een goochelshow in de bibliotheek. De goochelaar begon met te zeggen dat magie niet echt is. Voordat hij me over de trucs vertelde, gaf mijn zoon me dezelfde inleiding. Wat? Hoe triest. Misschien is het probleem niet zozeer de schermen, maar de onttovering van de wereld door volwassenen.

De eerste keer dat ik hem zag, dacht ik: "geweldig, ze hebben die kinderen niet overstromen." De 8e keer dat ik hem zag, dacht ik: "Wauw, ze moeten die kinderen echt hebben overstromen!" Tbc, ik geloof hem als hij zegt dat ze geen effect hadden, maar de enige casestudy hier is hoe je schuldig kunt lijken door overexposure.

Is Grok 4 Heavy beter dan o3-pro?

Als edelman kon Montaigne hopen een hoge politieke functie te bereiken, misschien als koninklijke rentmeester of ambassadeur. Maar Montaigne's politieke carrière was een mislukking, wat hem tot een van de meest succesvolle onafhankelijke schrijvers in de geschiedenis maakte. Hij steeg naar het gemeentelijke niveau, maar zijn politieke carrière werd belast door verschillende enigszins willekeurige tegenslagen die hij niet echt kon beheersen. Montaigne was voorzichtig en geduldig, en beschouwde deze deugden als politieke sterkte. Hij bleef loyaal aan wie ook maar autoriteit had. Hij bleef katholiek en hield religie en politiek gescheiden, een ongebruikelijke positie in 16e-eeuws Frankrijk. Terwijl anderen vaak hun overtuigingen veranderden voor persoonlijk gewin, bleef Montaigne trouw aan zijn overtuigingen. Zijn beste biograaf Philippe Desan merkt op: "Zijn mislukkingen in de politiek stelden hem desondanks in staat de juiste toon te vinden voor een nieuw literair en filosofisch genre dat hij opbouwde op de puinhopen van zijn carrière in de openbare dienst. Hij deed verschillende pogingen in de politiek voordat zijn boek hem transformeerde in een literair monument." Soms is falen een zegen. Het lijkt alsof het lot de voorkeur geeft aan een schone lei.