Birçok yüksek performanslı girişimcinin aynı yarayla hareket ettiğine inanmaya başladım: İçinde asla yeterli olmayan, başarı yoluyla aşkın peşinden koşmayı öğrenen bir çocuk. Kendi genç halim, özellikle 20'li yaşlarımda hata yapan benim versiyonum, yıllardır onu cezalandırıyorum. Onu itiyor, sürtüyor, değerini kazanması gerektiğini söylüyor. Son zamanlarda o kısmı iyileştirmeye başladım. Sonunda rahatlayabileceğini söyledi. Ama şimdi garip bir soruyla takılı kaldım: Eğer artık o çocuğu zorlamıyorsam... Peki nasıl çalışıyorum? Kendi basıncını yakıta dönüştürmeden nasıl yaratabilirim? Özgürlükten ve genişlikten nasıl inşa edileceğini öğrenmeye çalışıyorum, kendimi cezalandırmaktan değil. İnanılmaz derecede zor ama en iyi işimin orada yaşadığı bir his var.