Manastırlarda ve güzel merkezlerde inzivaya çekilmeyi seviyorum. Ancak vahşi doğada hiç yalnız bir inzivaya çekilmediyseniz, yeterince tavsiye edemem. Sıradan insan bilincinin bu bağlamda en yakın olduğunu düşünüyorum. Ve yeterince uzun süre sessizce oturursanız, vahşi yaşam size alışacak ve çok geçmeden size ailedenmişsiniz gibi davranmaya başlayacaklar. Geçen yıl dağlarda meditasyon yaparak 10 gün geçirdim ve en sevdiğim anlardan bazıları hayvanlarla etkileşimlerdi. Daha soğuk sabahlarda, bir sincap gelir ve ayaklarımın dibine, giydiğim cübbenin kıvrımlarına yuvalanırdı. İki kez bir kuş uçtu ve üzerime tünedi: bir kez güneş ışığının fotoğrafını çekmeye çalışırken parmağımın üzerinde, bir kez de birkaç dakikalığına kovboy şapkamın kenarında. Bu deneyimleri hatırladığımda hala duygulanıyorum. Elbette içeride ya da diğer insanlarla meditasyon yapmaya karşı değilim! Ama belki de prekyabuddha / münzevi pratiğinin sağladığı bir avantaj, kafa karıştırıcı kesinti veya farkında olmadan kimlik birleşmesi olmadan bir benlik deneyiminin ana hatlarını tam olarak keşfetme yeteneğidir. Hiçbir şey, evrenle birliğiniz gerçeğini, doğanın kendisinin sizin için onaylaması kadar eve götüremez.