Yakın zamanda bir toplantıya katıldım ve önemli bir mesajı vardı ve bu mesaj Z Nesline (ve dürüst olmak gerekirse hayatın telaşındaki herkese) ulaşacaktı. Mesaj, çok başarılı bir iş liderinden, büyük bir CEO'dan geliyordu ve gençken yanlış bir fikre sahip olduğunu anlattı. Onun fikri, şimdi çok çalışmak için sonra oynayabilmekti. Yani, kolay olabilmek için zor yaparsın. Özellikle Z Kuşağı'nda yaşlı nesiller hakkında böyle düşünen birçok insan görüyorum. Yaşlı nesiller çok çalışmak fırsatı buldu ve şimdi kolay bir şeyler yaşıyorlar, ama Z Kuşağı çok çalışmaya istekli ama sunması gereken fırsatı elden kaçırıyor: kolaylığa ulaşmak (ideal olarak 30'lu yaşlarının ortaları, 40'ları ya da en geç 50'leri). Bu adamın mesajı, zihniyetinin hep yanlış olduğuydu. Amacın şimdi çok çalışmak değil, sonra kolay hale gelmek olduğunu söyledi. Hiç de öyle değil. Şimdi çok çalışıyorsun ki daha da zorlaşabiliyorsun. Sonra daha da çok çalışıyorsun ki sonunda en zoruna ulaşabilebilsin. Gerçek başarı merdiveni böyle görünüyor. Tabii ki herkes tırmanmaz, ama her zaman böyle görünüyor. Bu, giderek dikleşen bir tepe gibi, sonunda aslında içbükey bir çıkıntıya dönüşüyor ve sadece en kararlılar zor bir şekilde geçip sonra daha sert, en zor şekilde ise tepeye çıkmayı öğreniyor. Ancak bazı şeyler bu zordan zorluya, en zora tırmanış sayesinde kolaylaşıyor. Yani diğer her şey, ama bunun nedeni sizin elde ettiğiniz başarıdan değil. Bunun sebebi, zor, daha sert ve sonunda en zor mücadeleyi karşılama yeteneğinden kaynaklanıyor. Uzun zamandır çok zor bir dövüş sanatı çalışıyorum ve öğretmenim her zaman söylediği şeylerden biri, dövüşte kolay olması için çok sıkı (yani zor, sadece talepkar değil) çalışmamızdır. Şöyle şeyler ekliyor ki, şu ya da şu özel çok zor egzersizi yapıyoruz çünkü bu zor şeyi yapabiliyorsanız, hayatınızdaki diğer her şey daha kolay olur. Bu, iyi (daha kolay) hayat üretmek için zordan daha zora ve en zor paradoksa çözüm. Sorun seviyesini yükseltirek ve işlerin bu anlamda hiç kolaylaşmamasıyla, yetkinliğini ve uzmanlığını (ve "acı yeme kapasitesini") artırıyorsun, böylece karşılaştırmada ve çok yetkin olduğun için her şey daha kolay oluyor. Bir çiftlikte büyüyen ve işleri halletmeyi ya da tamir etmeyi bilen eski Deniz Piyadesini ya da başka birini düşünün. Amerikan kulakları, diyebiliriz. CEO olmak zorunda değil. Zor şeyler yaptı, bu yüzden karşısına çıkan her şeyle başa çıkacak yetkinlik ve temel problem çözme bilgisine sahip ve bu (genellikle) iyi (daha kolay) bir hayat yaratıyor. Amerika'da bu tür figürleri bir sebepten dolayı saygı duyuyoruz; hem ona hem de başarılı CEO'ya ve finansal başarı ya da konumu ne olursa olsun. Gerçek şu ki, işler zor ya da daha zor olmak dezavantaj ve avantaja dönüşüyor. Daha zor şeylerle başa çıkarak daha iyi olursun, nokta ya da onlara karşı kaybedersin. Z Kuşağı ve ötesinde kara haplı olanların çoğu şu sözü biliyor: "... Zor zamanlar güçlü adamlar yaratır." Evet, sadece zorluğa atlayıp büyümeye istekli olanlar. Sadece acı yiyenler var. Sadece zorluğun amacının çok kolay olmak olmadığını anlayanlar; Daha da zorlaşmak ve sonunda en zora ulaşmak için. Tüm mağduriyet, mızmızlanma, hak hakkı ve şikayet yeter artık. 2026'ya yaklaşmalı ve gerçek bir iş yapmaya hazır şekilde girmeliyiz. En baştan başlayalım. Zor bir şey yapmak, bunun bizi daha da zorlamasını sağlamak. Beş yeteneğimizi alıp onu on seviyeye çıkarıp bunu yirmiye ikiye çıkarmamız. Düşünülmesi gereken bir şey. Hangi tutumu benimseyeceksin ve bununla ne yapacaksın?