Dlaczego kochać Lovecrafta? Jest wielu „przyzwoitych” autorów horrorów, ale niewielu „wielkich”. Uważam, że Stany Zjednoczone mają dwóch „wielkich” – Edgara Allana Poe i Howarda Phillipsa Lovecrafta. Anglia ma kilku więcej - Brama Stokera, Williama Hope'a Hodgsona, M. R. Jamesa. Poe pisał piękną poezję i opowiadania o szaleństwie, obsesji i śmierci. Po raz pierwszy spotkałem Poe w wieku 7 lat. Byłem na imprezie Halloweenowej, a starszy mężczyzna przeczytał „Serce detektywa”. Uderzyło mnie to do głębi. Na następnych targach książki Scholastic kupiłem egzemplarz Poe. Lovecraft pisał około wieku po Poe. Istnieje tu pewne pokrycie. Oczywiście Lovecraft czytał Poe, co na niego wpłynęło. Dlatego niektóre dzieła Lovecrafta są bardzo w stylu Poe (Obcy, W skarbcu, Święta w przedmieściu). Chociaż bardzo lubię poezję Lovecrafta, nie są one naprawdę na poziomie Poe. Poe uważał, że wielki terror tkwi w twoim umyśle, co wyjaśnia jego motyw szaleństwa. Do dziś większość krytyków literackich uważa, że horror to to. Lovecraft z drugiej strony uważał, że nasze umysły są skończone, a najgłębszy horror tkwi w bezdusznym, obojętnym pustkowiu wszechświata. Lovecraft był bardzo zainteresowany nauką, więc stawił czoła rzeczywistości ogromnego wszechświata w sposób, w jaki Poe nigdy tego nie zrobił. Lovecraft wiedział, że wszechświat jest tak ogromny, że musi zawierać byty i przerażenia poza naszą wyobraźnią. Lovecraft stara się rozszerzyć nasze umysły, a nie skupiać się wewnętrznie. Dlatego bohaterowie Lovecrafta nie wydają się mieć zbyt wiele osobowości – są tylko tłem dla horroru, który zagraża nam wszystkim. I dlatego jego twory są niemal nie do pojęcia. W jednej z jego opowieści potwór jest dosłownie kolorem. Mam na myśli, jak można walczyć z kolorem? W jego najsłynniejszej opowieści, Zew Cthulhu, byty nawet nie przestrzegają naszych naturalnych praw. Więc to jest jeden z wielkich powodów, aby kochać Lovecrafta.