„Weźmy Mitchella Boone'a, 27-letniego zwolennika Trumpa. Pięć lat po opuszczeniu programu informatycznego na Uniwersytecie Missouri, a po ponad 1000 złożonych aplikacjach o pracę, pan Boone twierdzi, że udało mu się zdobyć tylko jedną rozmowę kwalifikacyjną. Dziś mówi, że ma trzy prace na pół etatu w Greenville w Karolinie Południowej i uprawia własne jedzenie, aby ograniczyć wydatki. Porzuciwszy nadzieje na pracę w branży technologicznej, pan Boone mówi, że bada alternatywne dziedziny, takie jak budownictwo czy rolnictwo.”}]} ``` ``` {

Niepokojące jest widzieć, jak @SecretaryLCD myli podstawowe fakty dotyczące H-1B. Twierdzi, że pracodawcy muszą najpierw ogłaszać oferty pracy dla Amerykanów — co jest FAŁSZEM. Nie ma wymogu testu rynku pracy, tylko samoświadczenie. Jak można reformować program, aby chronić Amerykanów, jeśli się go nie rozumie?

Ten całkowicie fałszywy projekt "Złotej Karty" autorstwa @howardlutnick prawdopodobnie obróci się przeciwko administracji. Oto dlaczego: Zielone Karty (wizy imigracyjne) są tworzone wyłącznie przez Kongres na mocy Ustawy o Imigracji i Obywatelstwie (INA). Prezydent nie może stworzyć nowej kategorii wizy, zorganizować jej aukcji ani wdrożyć płatnej „Złotej Karty” bez zatwierdzenia legislacyjnego. Aby obejść to ograniczenie, administracja próbuje zreinterpretować, jak istniejące kategorie Zielonych Kart (EB-1, EB-2, NIW itd.) są rozpatrywane. Dla przypomnienia, INA definiuje te kategorie jako: EB-1: dla osób o niezwykłych zdolnościach, które w znaczący sposób przyniosą korzyści Stanom Zjednoczonym ("Zielone Karty Einsteina") EB-2 NIW: dla osób o wyjątkowych zdolnościach, których praca leży w interesie narodowym. Te kategorie dają władzy wykonawczej znaczną swobodę w definiowaniu: - co kwalifikuje się jako „niezwykła zdolność” - co kwalifikuje się jako „wyjątkowa zdolność” - co stanowi „interes narodowy” Proponowana interpretacja Złotej Karty sugeruje, że „darowizna dla Skarbu USA” w wysokości 1–2 milionów dolarów mogłaby służyć jako dowód na korzyść narodową lub wyjątkową zdolność. Ale oto fatalna wada: Zapłacenie tych pieniędzy nie daje ci niczego, czego nie miałby zwykły wnioskodawca EB-1 lub NIW—który nie musi wydawać 1–2 milionów dolarów. Nie pozwala ci przeskoczyć kolejki. Nie znosi limitów na poszczególne kraje. Nie zmienia kwot wiz kontrolowanych przez Kongres.* Po prostu kosztuje cię miliony więcej za ten sam proces, do którego inni mają dostęp za kilka tysięcy dolarów. * Dla informacji, te ograniczenia pojawiają się w drobnym druku na stronie internetowej Złotej Karty. Byłoby inaczej, gdyby administracja wymagała od nowych przyszłych wnioskodawców wiz przejścia przez proces Złotej Karty i zlikwidowała istniejący system. Ale administracja nie może zastąpić ani obejść normalnego systemu imigracyjnego—INA na to nie pozwala—więc kończymy z dwoma równoległymi ścieżkami oferującymi identyczne wyniki, z tym że jedna pobiera ogromną opłatę za brak dodatkowych korzyści. Więc oczywiste pytanie: kto by za to zapłacił? Odpowiedź — nikt! Dlatego cały ten projekt to kompletna farsa i obróci się przeciwko administracji.