Steile irrigatiekanalen zijn onbedoeld doodstrappen voor wildlife over de hele wereld geworden, en dragen stilletjes bij aan een aanzienlijk verlies aan biodiversiteit. Deze aangelegde waterwegen, essentieel voor de landbouw, hebben vaak gladde betonnen wanden en glibberige bekledingen die ontsnapping onmogelijk maken voor dieren die op zoek zijn naar water. In het Gran Chaco van Argentinië—een zeer biodiverse droge bosregio—documenteerden onderzoekers 207 verdronken terrestrische gewervelden van 35 soorten langs een enkele 250 km lange kanaal in slechts zes maanden in 2023-2024. Onder de slachtoffers bevonden zich 38 kwetsbare reuzenmiereneters, samen met schildpadden, pekari's en herten. Deze verborgen crisis strekt zich wereldwijd uit, met gedocumenteerde verdrinkingen van wildlife in kanalen die zijn gerapporteerd in landen zoals Spanje (honderden zoogdieren over meerjarige studies), Mexico, de Verenigde Staten (bijv. herten in systemen zoals het All-American Canal), Brazilië (maned wolves en gordeldieren in agribusinesskanalen), en anderen. In droge en semi-droge gebieden, waar dieren worden aangetrokken door deze kunstmatige waterbronnen, zijn de gevolgen bijzonder ernstig, wat een onderkende proces van "defaunatie" verergert. Conservatie-experts dringen aan op onmiddellijke actie door infrastructuur aanpassingen die de landbouwbehoeften in balans brengen met de bescherming van wildlife. Effectieve oplossingen omvatten het installeren van ontsnappingshellingen of ladders, het toevoegen van textuur voor grip, het bedekken van secties van kanalen, of het herontwerpen van wanden met zachtere hellingen—maatregelen die in sommige regio's bewezen zijn om gevangen dieren een veilige uitgang te bieden zonder de waterstroom in gevaar te brengen. [Bourscheit, A. (2025). ‘Stille moordmachines’: Hoe waterkanalen wildlife over de hele wereld bedreigen. Africa News]