Schrijven met detail en particulariteit is een vaardigheid die geworteld is in veel lezen, conversatie en ervaring. Er is ook een balans in het behouden van een verhaal, zonder de tekst te overladen met details die gewoon saai zijn. Je wilt dat de lezer de scène ervaart - maar als je te ver gaat, sluit hij af. Ik zal je een voorbeeld geven. Thomas Mann schreef enkele goede romans. Maar Doktor Faustus wordt ontsierd door scènes waarin hij minstens vijf pagina's besteedt aan het beschrijven van muziekinstrumenten in een kamer. Dit is saai. En het wordt gedaan als een 'opgebroken' - het is een manier om mensen te laten zien 'kijk hoe goed ik elk fysiek object hier kan afbeelden.' Dat is belangrijk, maar vereist balans met menselijke overwegingen. Tot nu toe is AI-schrijven overweldigend vlak, zoals wat ik op een spreadsheet zie. Ik weet zeker dat het beter zal worden. Maar de echt vreemde observatie - de plotselinge verlichting - in proza dat iets in poëzie nabootst? Dat heb ik tot nu toe nog nooit in AI gezien. Eerlijk gezegd hoop ik dat ik het nooit zie.