In Europa is overregulering een maffia-onderneming geworden die de echte economie als een parasiet uitmelkt: het is een klassiek beschermingsafpersingsschema dat zich voordoet als wetgeving. Regulering gaat niet langer over veiligheid of normen; het is een afpersing waarbij de prijs van bestaan een eeuwige tribuut is aan een bureaucratische klasse die niets produceert. De genialiteit van de moderne West-Europese staat ligt in zijn vermogen om non-productiviteit om te zetten in een verplichte dienst. We hebben een punt bereikt waarop het winstgevender is om een fabriek te auditen dan om er een te runnen. Deze parasitaire klasse heeft een labyrinth van juridische structuren gecreëerd dat zo complex is dat geen klein bedrijf het kan navigeren zonder "geautoriseerde" gidsen in te huren. Reguleringen zijn het ultieme anti-concurrentiewapen. Grote bedrijven houden ervan omdat ze de "compliance-afdelingen" hebben om de kosten te absorberen. Voor de startup of het familiebedrijf is een nieuwe EU-richtlijn een doodvonnis dat in een Manila-envelop wordt bezorgd. Moderne "waarden-gebaseerde" regulering is de laatste evolutie van het beschermingsafpersingsschema. Het dwingt bedrijven om miljarden uit te geven aan puur performatieve rapportage, waardoor kapitaal wordt afgeleid van R&D en in de zakken van een "groene" auditcarrousel terechtkomt die handelt in morele genoegdoeningen in plaats van daadwerkelijke milieueffecten. We worden bestuurd door mensen die nooit een loonlijst hebben hoeven betalen of een toeleveringsketen hebben beheerd. Voor hen is een regulering van 500 pagina's een "kader"; voor de persoon op de werkvloer is het een wurggreep. De parasiet is zo groot geworden dat hij nu gelooft dat hij het lichaam is, zich niet bewust van het feit dat zijn eigen gewicht de hele structuur in de grond trekt.