Het moeilijkste aan het worden van een quadriplegicus is niet de verlamming, maar het geloven dat je plotseling een last bent voor je dierbaren. Voor mijn Neuralink-operatie geloofde ik oprecht dat ik een last zou zijn voor de rest van mijn leven. Ik was tot niet veel in staat, en hoe hard ik ook mijn best deed, ik leek gewoon geen werk te kunnen vinden of de mensen van wie ik het meest hield op een betekenisvolle manier te kunnen helpen. Ik geloofde dat mijn familie voor mij zou zorgen totdat ik stierf of totdat ze het gewoon niet meer konden. Om het anders te zeggen, ik was volledig afhankelijk van hen. Sinds mijn operatie geloof ik dat er een pad voor mij is om volledig zelfvoorzienend te zijn — of op zijn minst 90% — in het komende jaar. Als iemand daarbuiten het bijhoudt, dat is drie jaar gebruik van het apparaat tot bijna volledige onafhankelijkheid. Een apparaat dat nog in zijn kinderschoenen staat. Voor mij is onafhankelijkheid de sleutel, en Neuralink geeft dat aan mij terug.