ORNL werkt aan de kwalificatie van 3D-materialen voor gebruik in nucleaire reactoren. Het gebruik van dergelijke materialen kan de nucleaire bouwkosten verlagen. Artikel link in antwoord. "3D-geprinte materialen voor nucleaire reactoren hebben het potentieel om de tijdlijnen voor het bouwen van complexe nucleaire componenten te verkorten. Pompbehuizingen, kleppen, compacte warmtewisselaars en andere onderdelen hebben doorgaans levertijden die in jaren worden gemeten, terwijl additive manufacturing deze onderdelen in maanden of weken kan produceren. Het kwalificeren van deze materialen is echter oneindig veel complexer." Als ik het artikel goed begrijp, kunnen de eigenschappen van 3D-geprinte materialen, in tegenstelling tot traditionele materialen, variëren op basis van de vorm van het component. Bij traditionele structurele analyses voer je gewoon de eigenschappen van het materiaal in, samen met de vorm van het component, in het model (d.w.z. ze zijn twee onafhankelijke invoeren). Bij 3D-geprinte componenten zou het analysemodele gebruik moeten maken van vormafhankelijke materiaaleigenschappen, wat de complexiteit aanzienlijk zou verhogen.