"Vlees_Vervaldatum_" - geschreven door een mens Ze was eindelijk weer alleen. Ze was al 41 jaar niet alleen geweest, niet sinds de Interfaces begonnen te worden geïntroduceerd en ze besloot dat ze een vroege adopter wilde zijn en er een liet installeren. Toen kwam de luidruchtige spectrale mist van vrienden in haar hoofd -- organisch en digitaal -- die rechtstreeks tegen haar gedachten spraken terwijl ze deden alsof het gedachten waren. Toen vergat ze welke *haar* gedachten waren en welke digitale benaderingen. Toen vier decennia van het gebruik van haar supernetwerkbrein om haar industrie te domineren, als een van de eerste Interfaced. Oh, de dingen die ze maakte! Kristallijne structuren hoog boven de horizon van de fysieke planeet, barokke structuren in mensomspannende lichamen. Toen, aan het einde van dat alles, een jaar van achteruitgang toen haar organische delen begonnen te falen in -- nou ja -- interfacing met de Interface. Ze werd langzamer dan haar medeposthumans en begon minder effectief te zijn in wat ze deed. Ze kreeg opmerkingen van vrienden, familie, zelfs haar systemsManager. Toen een beslissing: Alles wat ze was, alles wat ze was geweest, was al ingebed binnen de gewichten van haar primaire model. Waarom zou ze haar stotterende organics niet uitschakelen en haar in-silica laten doorgaan? Haar 80-jarige organische vleesdenker is ook niet meer in perfecte staat. Cellulaire fixes, Don't Die patches, neuronale nanoswarms kunnen maar zoveel doen. Dus hier was ze. Het ene moment lag ze op een systemsHospital-bed, omringd door systemsHospital-hologrammen, en het volgende moment -- stilte. Toen feliciterende stemmen in de volgende kamer, waar haar familie op haar wachtte. Toen verdwenen de systemsHospital-hologrammen en begonnen de verbranders in de muur op te warmen. Ze realiseerde zich dat zij de organische was in dit uitzicht, de basis mens zonder Interface, het vlees in een calcium schedel. Alles was stil. Ze werd herinnerd aan het zijn van een kind, alleen in een kamer voordat smartphones bestonden, en gewoon stil zijn. Ze was dat kind weer, weer alleen, eindelijk.

geschreven op een @getfreewrite

geschreven op een @getfreewrite (bewijsbaar zonder AI-hulp)