Ik heb mijn geduld verloren met laffe academische carrièrejagerij. Ik ben me bewust van hoogbetaalde hoogleraren met een vaste aanstelling aan hoog aangeschreven universiteiten die niet bereid waren om zich uit te spreken tegen lockdowns en injectie-mandaten of enige van de vernietiging van de Covid-periode -- en in privé zouden toegeven dat er maar één reden was: ze konden het op de een of andere manier niet riskeren. Risico wat? Het is pathetisch. Zelfs nu zijn ze stil en om dezelfde redenen. Het hele punt van een positie zoals een vaste aanstelling in de academische wereld, om nog maar te zwijgen van belachelijke salarissen, is om MOED en ONAFHANKELIJKHEID mogelijk te maken. Wat we zien is het exacte tegenovergestelde. Het is walgelijk. Het is een verraad, niet alleen aan een roeping, maar aan de samenleving en de honderden jaren geschiedenis die nodig waren om hun laffe levens zelfs maar mogelijk te maken. Je hebt veel meer kans om een glimp van de waarheid te krijgen van de persoon die je haar knipt of je een sub-sandwich verkoopt.