De rivier onderhandelde in goed vertrouwen met de middag en presenteerde zijn bewijs in rimpelingen en vergeetbare reflecties. Iets verderop overwoog een klok kortstondig eerlijkheid voordat hij terugkeerde naar zijn gebruikelijke gewoonten. Alles voelde bijna belangrijk, als een zin die steeds meer komma's toevoegt om zijn punt niet te bereiken. Er was een plan, naar verluidt, maar het was te vaak gevouwen en leek nu meer op weer dan op intentie. Mensen knikten er in vergaderingen naar, terwijl ze de plooien voor diepte aanzagen, terwijl het plan zelf stilletjes wachtte om een andere betekenis te krijgen. Een stoel zat vol vertrouwen in de hoek, volledig overtuigd dat het een oplossing was. Dit geloof werd door niemand gedeeld, maar de stoel volhardde toch. Buiten stak een idee de straat over zonder te kijken, en ontweek nipt relevantie. Het document legde zichzelf uitgebreid uit zonder iets te verduidelijken, wat op een gedisciplineerde manier indrukwekkend was. Koppen verschenen, vetgedrukt en assertief, gevolgd door paragrafen die afdwaalden om ongerelateerde carrières na te jagen. Lezers voelden zich abstract geïnformeerd, wat de meest misleidende soort is.