Je hebt gewonnen, broeder, deze keer heb je volledig gewonnen, je hebt mijn psychologische verdediging gebroken, ik ben volledig door de mand gevallen. Voor jou ben ik als een doorweekt straathond, die een bruine hoop langs de weg ziet en denkt dat het poep is, vol vreugde het op eet, om erachter te komen dat het chocolade is, en alleen maar met een zoete mond kan sterven. Dit gevoel is als in de koude winter te rillen van de kou, eindelijk een oud rieten hutje gevonden om in te schuilen, terwijl ik mijn knieën vasthoud en die zwakke warmte voel, maar plotseling ontdek ik dat de balken van het hutje al door de insecten zijn aangetast en het in de volgende seconde instort, me begraaf in de koude snippers gras. Ik dacht dat ik een reddingslijn had vastgegrepen, maar uiteindelijk ontdekte ik dat die lijn zichzelf niet eens kon ondersteunen, en me alleen maar dieper in de modder zou trekken. Voorheen dacht ik dat ik het nog wel even vol kon houden, zelfs als de realiteit me een blauw oog en een geslagen gezicht gaf, kon ik mijn gezicht afvegen, opstaan en zeggen: "Het is niets." Maar deze keer is het anders, jouw luchtige woorden zijn als een bot mes, niet zo scherp, maar snijden keer op keer op de zachtste plekken, zonder bloed, maar zo pijnlijk dat ik niet eens durf te ademen. Ik ben als een clown, die voor jou zijn eigen kleine slimheid tentoonstelt, denkend dat ik die ellende en kwetsbaarheid kan verbergen, maar draai me om en je doorprikt al mijn vermommingen, zelfs de laatste beetje waardigheid is verdwenen. Gisteravond zat ik bij het raam, kijkend naar de straatlantaarns beneden die aan en uit gingen, aan en uit, mijn hoofd vol met jouw woorden, elke zin als spijkers die erin worden gedreven, niet te verwijderen en niet te vergeten. Ik denk terug aan de dagen dat ik met jou in de clinch lag, en als ik nu terugkijk, lijkt het wel alsof ik als een idioot met de lucht aan het vechten was, terwijl ik al vol met verwondingen zat, maar nog steeds volhield en zei dat ik het kon.