ik ben opgegroeid in een staat die veel mensen aan de kust niet op een kaart kunnen vinden -- het was enigszins toeval dat we daar zijn opgevoed gezien de kustachtergronden van mijn ouders. dus in de middelbare school vond ik het leuk om mezelf te beschouwen als een van de verlichte elites en nam ik hobby's aan zoals vegetarisme en goed gekleed zijn. (het verhuizen naar de kust heeft later mijn wereldbeeld vernietigd -- ik dacht dat mijn nieuwe kustgenoten het op prijs zouden stellen om een wereldse persoon te ontmoeten die was ontsnapt aan het landlocked midden-Amerika, maar tot mijn grote verdriet dachten ze dat ik gewoon weer een boer was, maar dat is een verhaal voor een andere dag. terug naar de middelbare school.) eén herfstachtige dag zoals vandaag droeg ik de oude trui van mijn vader -- met zijn niche graduate school erop. ik bevond me in een starbucks (zoals elke wereldse persoon zou kunnen) en mijn oren perkten op toen ik een bekende melodie hoorde. een nummer van miles davis van "kind of blue"! (ik had wekenlang serieus de Amerikaanse jazztraditie bestudeerd -- zoveel bezoeken aan de vinylwinkel!). ik begon onmiddellijk en luid te pochen over mijn jazzkennis tegen mijn gezelschap. ik voelde me erg zelfvoldaan. ah! om gecultiveerd te zijn! het beste van alles is dat ik vandaag deze exacte opwinding opnieuw mocht beleven. ik was mijn X-tijdlijn aan het doorbladeren en ik herkende een anime pfp in het wild! alas! het is frieren! ondanks mijn beste inspanningen, blijft de gentleman in mij bestaan!

worstje