Want als machines alleen menselijke ervaringen kunnen simuleren door onnauwkeurigheid, overdrijving en illusie... Wat zegt dat dan over wat het betekent om mens te zijn?

Pijn, plezier, veroudering, sensatie - deze ervaringen worden geleefd, niet geleerd. In 'Dromen machines van menselijke lichamen?', verkent Dalos Dov hoe de weergave van de menselijke lichamelijke ervaring door AI altijd slechts gedeeltelijk zal zijn, en hoe dat gebrek aan begrip onthullend is. 🪡↓

Het is bijna tijd 🙌

Lange dag om alles klaar te krijgen. Kan niet wachten om binnenkort meer te delen! "Vooraf goedgekeurde Geweld" gm ☕️

Goedemorgen

Dalos Dov Binnenkort beschikbaar in Artist Rooms 'Dromen machines van menselijke lichamen?'

"IK EN MIJN COMPUTER" IS LIVE 🖥️ 25 ( 1/1 op mijn computer smart-contract ) voor 0.15 E Alle links hieronder 👇

Mijn doel is om (Artist Rooms) te ontwikkelen tot de meest impactvolle en prestigieuze plek om series in Web3 te presenteren. Ik zal voor niets stoppen om deze droom waar te maken. Ik wil dat elke artiest die met ons samenwerkt ongelooflijke momenten ervaart.

Dalos is geobsedeerd door de details op manieren waarop de meeste artiesten dat niet zijn. Ik heb hem alles in dit project zien stoppen en het vakmanschap is onwerkelijk. Dit gaat anders binnenkomen 🔥

Dromen machines van menselijke lichamen? Als kunstenaar ben ik gefascineerd door het snelle tempo van technologie. AI evolueert in een verbazingwekkend tempo, met baanbrekende ontdekkingen die elke week plaatsvinden. De waarheid is dat we geen echte manier hebben om te weten hoe onze wereld eruit zal zien over 5, 20 of zelfs meer jaren. Echter, ik heb mezelf niet aangetrokken gevoeld tot de vraag wat er zal veranderen, maar eerder tot een andere vraag die op een bepaalde manier zelfs urgenter aanvoelt: Wat zal er niet veranderen? Wat zijn de fundamentele aspecten van mens zijn die onveranderlijk en constant blijven, ongeacht hoe veel technologie evolueert? En hoe meer ik met deze vraag zat, hoe meer ik terugkeerde naar het lichaam. Hoe geavanceerd AI ook wordt, ik denk niet dat machines ooit volledig zullen begrijpen wat het betekent om een menselijk lichaam te hebben. Genot en pijn, de vreugde van beweging, en zelfs het gewicht van veroudering zijn niet alleen sensaties, maar diep beleefde ervaringen. Machines kunnen ze misschien analyseren, beschrijven of zelfs simuleren, maar kunnen ze ze ooit echt voelen? En wat gebeurt er wanneer een systeem dat geen lichaam heeft probeert te begrijpen wat het betekent om er een te hebben? Ik begon met het vragen aan De Machine om dingen te beschrijven die alleen een menselijk lichaam kan doen. Niet hoe het werkt. Niet wat het doet. Maar hoe het is om erin te leven. Vervolgens nam ik die speculatieve beschrijvingen mee naar een visueel model en liet het vertalen naar beelden. Wat terugkwam was altijd onthullend. De beelden waren vreemd. Soms theatrale. Soms spookachtig. Ze toonden de grenzen en vooroordelen van de machine, en onthulden daarmee de onze. Wat we vergeten zijn op te merken. Wat we zijn gestopt met vragen. Wat het betekent om een lichaam te hebben dat voelt. En dat is het punt. Ik probeer niet te laten zien wat De Machine goed doet. Ik probeer op te merken wat het nooit kan begrijpen. Want het is in die ruimte waar ik denk dat iets menselijks zich onthult. Dromen machines van menselijke lichamen? gaat niet over wat De Machine kan doen. Het gaat over wat het niet kan. En waarom dat nog steeds belangrijk is. Want hoe vloeiender deze systemen worden, hoe gemakkelijker het is om het verschil tussen ons en hen te vergeten. En ik wil dat niet vergeten. Dus heb ik deze collectie gemaakt niet op zoek naar antwoorden, maar om nauwkeurig na te denken over het verschil tussen wat gegenereerd is en wat geleefd is. Want wanneer De Machine het verkeerd of anders krijgt, wordt er iets waarheidsgetrouws onthuld. Misschien ligt het antwoord in de overdrijvingen. In de spanning tussen wat gewoon is weergegeven en wat echt is. In de stille waarheden die het lichaam vasthoudt. In wat deze beelden ons herinneren. Daar leeft deze serie. Niet als een kritiek. Maar als een spiegel. Want het gaat niet om de machine. Het gaat om ons.