49 yaşındaki kuzeni ani bir beyin kanamasından öldü. Ailemizdeki tek erkek o ve babam onu çok seviyor. O kadar hırslı ve hayatında sayısız iş kurmuş; Kaygandı, bırakın çocuk sahibi olmayı, hayatında hiç evlenmedi ve sonunda geçimini sağlamak için yaşlı babasının parasına güvendi...... Her zaman ikna olmadım, birçok kez ondan daha iyi olmak istedim ve ayrıca onu küçümsedim ve onunla özel olarak tartıştım. Ama ölüm haberini duyduğumda şu ana kadar tek düşünebildiğim onun gülümsemesi ve bana "Rahibe Yan" demesiydi ve onun sadece babamın en sevdiği yeğeni olduğunu düşünüyorum. Ancak babamın ölümünden üç yıl sonra o da aniden ayrıldı, 80'li yaşlarındaki anne ve babasını geride bıraktı ve atalarını bir ömür boyu yüceltmek istediği için pişmanlıklarını geride bıraktı. Ne yazık ki, hayatın anlamı nerede? Bu bugün internetteki en sıcak yazı, döviz çemberindeki on yılımı düşünüyorum ve aslında çok derinden hissediyorum. Sektöre ilk girdiğimde ailem anlamadı, sektör karışıktı ve aldatılmak ve para kaybetmek yaygındı. O yıllarda akrabalarım tarafından da arkamdan işimi düzgün yapmadığım, boş durduğum söylenerek küçümsendim ve alay edildim. Döviz çemberinin yolu daha da zor, başarıya ulaşana kadar kimse zorluklarınızı anlamayacak, sadece şakayı görmek için bekleyecekler, her ne kadar ağır bir yükle ilerliyor ve aileniz için zafer kazanıyor olsanız da, arkanızda kimse yok.