Als ik dit jaar maar één boek zou aanbevelen, zou ik de autobiografie "De wereld die ik zie" van Li Feifei aanbevelen. Dit boek is prachtig geschreven en het verhaal is spannend. Het maakte me erg opgewonden, met een grote impact. Ik heb speciaal een paar fragmenten over de ouders van Li Feifei genoteerd. Ze beschrijft haar vader als "perfect". Haar vader is als een kind dat niet is opgegroeid. Hij kan zelf een fiets met een aanhangwagen in elkaar zetten en neemt haar mee door de straten van Chengdu om vlinders te vangen en waterbuffels te bekijken. Hij weigert om werelds en glad te worden. En deze onschuld beschermde Li Feifei's nieuwsgierigheid. Hij toonde zijn dochter de puurste nieuwsgierigheid en liet haar begrijpen hoe gelukkig het is om je te concentreren op de dingen die je leuk vindt. Haar moeder is meer als een vastberaden beschermer. Toen de leraar Li Feifei bekritiseerde omdat ze niet genoeg discipline had en haar interesses opzij moest zetten om zich te concentreren op "nuttige" dingen, volgde haar moeder niet, maar vroeg in plaats daarvan: "Is dit wat Feifei wil?" Ze vertelde haar zelfs: "Misschien heb ik je te goed opgevoed, jij en ik behoren allebei niet hier." Respect voor de onafhankelijke persoonlijkheid van een kind, dat was in de jaren '80. In het boek beschrijft ze ook het moment waarop ze de romantiek van de natuurkunde begreep. Toen ze haar vader miste, begreep ze plotseling de romantiek van de natuurkunde. Die formules waren niet langer saaie symbolen, maar de manier waarop haar vader de wereld zag. Licht, snelheid, kracht. Wanneer emotie en kennis samenkomen, schieten haar cijfers omhoog. Ik hou erg van dit boek en raad het iedereen aan. Je kunt het vinden in WeChat Reading.