De fraude met het Somalische kinderopvangcentrum leest als een film van de Coen Brothers. Zo'n absurdistische, samenhangende parodie op zoveel problemen dat het eigenlijk niet echt kan zijn. Ik zou graag willen geloven dat dit verhaal blijft hangen, omdat de verontwaardiging van normale mensen universeel is. Er is niets schandaliger dan opzettelijke diefstal van belastinggeld en de cultureel bewuste Leercentra voor Autistische Kinderen zijn voor altijd memorabel en meme-waardig. Maar er zijn nauwelijks verhalen hierover in de mainstream pers, en niet alleen vanwege de typische vooringenomenheid. Hoe begint de krant van record een verhaal te dekken dat, met belachelijke details, de meest decadente soort institutionele verval bevestigt? Een verhaal dat de kernargumenten van een politieke beweging valideert met beelden en plotdevices die te ver gezocht zijn voor de schrijverskamer? Dit is cinema, geen nieuws. Het verhaal is volledig dood zonder X en zal misschien niet zo lang overleven als het zou moeten.