Ik weet bijna niets van luxe merken en ik ben ongevoelig voor wat ze ook proberen te projecteren. Maar om de een of andere reden vervult Louis Vuitton in het bijzonder me met angst - het merk is een perfecte manifestatie van alomtegenwoordige, steriele en plaatsloze ‘luxe.’ Hoe meer Louis Vuitton er ergens is, hoe lager het geboortecijfer is en het merk heeft de uitstraling van een invasieve soort die ruimte in beslag neemt van meer specifieke en betekenisvolle culturele uitdrukkingen. Ik vind het wel leuk dat ze een ‘schip naar nergens’ hebben gebouwd als een ‘klantervaring.’ Het geeft me enige troost om te denken dat ze de grap begrijpen, dat we misschien een beetje zelfreflexieve ironie kunnen hebben als een traktatie terwijl we eindeloos in het vagevuur zitten op dit onzinnige teleologische eindpunt.