Een moderne, geconditioneerde Indiase man zal misschien niet de kans overwegen om met tribale kinderen te spelen en verbinding te maken met de goddelijke bron zelf; in plaats daarvan zal hij besluiten een populaire tempel te bezoeken die hem sterke sociale validatie kan geven van het feit dat hij een religieus persoon is wanneer hij die verhalen op sociale media deelt. Ik voel me eigenlijk slecht voor hen; de meesten van hen doen aan deze 'tempeltoerisme' simpelweg uit FOMO, vragen God om al hun egoïstische verlangens te vervullen, en altijd op zoek naar wonderen in het leven terwijl ze nooit zelfs maar kleine inspanningen proberen te leveren om een beter mens te worden.

Maar nogmaals, aangezien het een kwestie van geloof is, zou de oprechtheid moeten worden beoefend in spirituele centra, FOMO zou de bezoek niet moeten aandrijven, maar het geloof zou dat moeten doen, zoals in de oude dagen waarin mensen de hele pelgrimstocht maakten terwijl ze de namen van God zongen. Toen ze in lange rijen stonden te wachten om hun godheid te ontmoeten, toen er een sterk gevoel van verbondenheid was, toen ze als geheel aanwezig waren in de scène en niet afdwaalden naar andere onderwerpen via hun telefoon.