De vloer begint te spiralen en ik besef dat de start van de parade nadert. Ik noemde het een parade omdat er eigenlijk geen ander woord voor was. De optocht van eccentriciteiten was altijd hetzelfde en het leek op een soort viering. Sommige facetten leken op een zwaar vervormde herdenking, herinneringen - maar niet. Omdat het elke dag gebeurde, was er geen correlatie met een kalenderfeestdag. Ik besloot om elke contemplatie te laten varen ten gunste van gewoon kijken. Iets aan dit moment suggereerde dat het een herinnering vereiste, een momentane onderbreking van het onbetwiste voltooien van taken. De vloer verandert van taffy in suikerspinmos, felgekleurde en bedekt met witte draden die trillen in de cabine lucht. Langzaam stoppen de draden hun schijnbaar willekeurige beweging, en geven in plaats daarvan de voorkeur aan een complex cyclus van uitbreiden en verstrengelen. Terwijl de ligamenten blijven groeien, scheuren, herbouwen en samensmelten, staar ik naar de razernij van de constructie en kan ik de complexiteit en synchronie niet volledig beseffen. Ik begin te huilen terwijl de ongebruikelijke draden hun verhaal weven.