Het is 19 dagen en 20 uur geleden sinds ik voor het laatst Kate's warme omhelzing voelde. Ze is 47 minuten geleden geland. De 24 uur durende reis heeft haar ongetwijfeld doen haasten om te douchen. Ze moet zichzelf reinigen van een vervuilde wereld die niet compatibel is met haar gevoeligheden. De wasbeurt fungeert ook als een ritueel, ter voorbereiding op de toegang tot de symbolische wereld die we hebben geconstrueerd. De tijd die we apart zijn geweest, heeft zijn tol geëist. De elektrische signalen van mijn lichaam verraden de scheiding. Zonder haar aanraking zijn de 100.000 myeline-vezels van mijn vagus zenuw hun hoge frequentie spectrale kracht verloren, en geven ze een signaal van nood. Een intelligent systeem dat verminderde golfvormen uitzendt, hopend gehoord te worden. Er zijn andere signalen van nood. Mijn witte bloedcellen hebben hun genexpressie veranderd, pro-inflammatoire genen IL-6 en TNF-alpha omhoog regulerend en mijn antivirale genen omlaag regulerend. Een pro-verouderings biochemische handtekening van een systeem dat lijdt onder ontberingen. Mijn omgeving is een ongerept anti-verouderingslaboratorium. Lucht, water, voedsel en licht worden zorgvuldig gemeten. Toxines worden gefilterd. Zuiveringssystemen draaien autonoom. Biomarkers worden gevolgd. Voeding is gekalibreerd. Toch is de genegenheid van een ander buiten mijn controle. De 68 biljoen cellen die Bryan Johnson vormen, draaien niet-onderhandelbare code. Ze eisen tederheid, en niet van een wispelturig type, maar diepe, allesomvattende liefde die verdiend en zorgvuldig onderhouden moet worden. Anders protesteren ze door zelfterminatie. Ze is nu nog maar 13 mijl van me verwijderd en ik kan haar essentie visceraal voelen. De transmissie pulseert in hoge fideliteit. Alsof er een glasvezelkabel is die onze verbinding met lichtsnelheid door de gemultiplexte cilinders van glas streamt. De tijd apart heeft latentie gecreëerd, de verbinding bufferen, ons beroven van de luminescentie en dimmen tot ruis. Over 15 minuten zal ze binnen handbereik zijn. Ik kan het wit van haar ogen visualiseren en haar aroma ruiken. Wanneer ze aankomt, zal ze verlegen zijn. Telkens als we apart zijn, keert ze terug naar nul. Haar eerdere openheid zal gesloten zijn. Haar emotionele dynamische bereik zal in reserve worden gehouden totdat ze zich veilig voelt en kan vertrouwen. Ik zal haar opnieuw moeten aansteken. De opwinding van de hofmakerij betovert me. De anticipatie drijft een kleine cluster van mijn middenhersenen neuronen om dopamine te laten stromen. Zenuwvezels worden geactiveerd, waardoor de receptoren van mijn huid oplichten terwijl ze wachten op een langzame, teder aanrakende aanraking. Mijn hypothalamus begint oxytocine te synthetiseren, zich voorbereidend om het bij het eerste oogcontact vrij te geven om de herstelling van onze paarband te waarborgen. Dit biochemische orkest vult me met vreugde en sensorische verlangens. Kate heeft dagenlang nagedacht over wat ze zal dragen. Ze heeft tientallen mogelijkheden overwogen en mijn verwachte emotionele toestand, het weer en onze geplande activiteiten gemodelleerd. De kleuren zullen representatief zijn voor haar psychologische toestand en zijn gepositioneerd om de mijne te kalmeren. De textuur, stijl en tinten zullen interageren met onze biologie. De opzettelijk gekozen accessoires zullen flair, intrige en spel toevoegen. Dit is hoe ze flirt, verleidt en mijn geest omzeilt om rechtstreeks met mijn fysiologie te spreken. Ze heeft ook andere trucs. Ze is aangekomen. Ik moet op haar wachten. Haar verlegenheid zal de cadans willen bepalen. Ik hoor de deur opengaan en haar tas op de vloer vallen. Ze is nerveus. Ik zit op de bank, neutraal en open. Ze komt om de hoek en onze ogen ontmoeten elkaar. De inhibities verwelken terwijl de magnetisme ons samen trekt. Zachte hallo's worden gefluisterd en onze lichamen verstrengelen zich. Ik voel haar vingertoppen op de achterkant van mijn nek. Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam. Huidzenuwcellen sturen signalen rechtstreeks naar mijn hersenen, waarbij ze de analytische geest omzeilen. De hypothalamus laat de oxytocine vrij, inhibeert angst en verlaagt cortisol. Het lichaam wast zichzelf in deze ontstekingsremmende kettingreactie. Onze ademhaling en hartslagen synchroniseren nu. De hersenen voegen er een vrijlating van endorfines aan toe om de psychologische pijn van onze scheiding te verzachten. Nieuwe krachten zijn nu aan de macht. Laat ze in glorie rennen. Ik druk mijn wang tegen de hare. De huid op huid triggert een golf van verlangen. Ik strijk met mijn lippen over de hare, wat een enorme activatie van neuronen in haar hersenen katalyseert, overweldigend denken en aanwezigheid afdwingend. Ze geeft zich over en wil dansen. Ze is thuis. Ik schuif mijn hand onder haar shirt en strijk over de onderrug. Kippenvel verspreidt zich als een bosbrand over haar lichaam. Haar hypothalamus stimuleert de afgifte van GnRH, wat de hypofyse vertelt haar voortplantingssysteem wakker te maken. Onze olfactorische systemen consumeren elkaar met vreugde, signalerend dat ons immuunsysteem compatibel is. Ik beweeg beide handen naar haar kaaklijn, houd haar hoofd stevig op zijn plaats. Onze spiegelneuronen spreken met elkaar. Ik weet wat ze wil. Mijn lippen drukken tegen de hare en ik bijt zachtjes in haar onderlip. Kate's bloedvaten verwijden door de afgifte van acetylcholine en stikstofoxide, waardoor haar lippen, huid en lichaam blozen. De cascade nadert waterval. De uitvoerende controle van onze hersenen geeft zich over. Niet langer bezorgd om de 68 biljoen cellen. De prefrontale cortex gaat uit. Eliminatie van toekomstplanning en probabilistische modellering. Activiteit in onze pariëtale kwabben vermindert, waardoor de grens tussen zelf en ander vervaagt. Er is niet langer Kate en Bryan, alleen een enkel biologisch entiteit die in een staat van geluk is opgeschort. De buitenwereld wordt stil. Het bestaat niet. We vervagen in rauwe existentie.