het is een ongelooflijk intieme zaak om verliefd te worden op iemand en het nooit tegen hen te zeggen die waarheid vast te houden terwijl je weet dat ze het waarschijnlijk voelden, misschien zelfs wisten, zonder het ooit hardop te zeggen eens te weten dat je op een dag "verdomme" zult zeggen en zult toegeven dat je, lang geleden, verliefd op hen was maar tot die tijd zit je er alleen mee, denkend aan wat het was een liefde die volledig bestond omdat je sterk genoeg was om het te dragen zonder te vragen het terug te krijgen en dat soort liefde gaat nooit echt weg

geen afsluiting krijgen is een moeilijke pil om te slikken het is wanneer niets echt eindigt, het stopt gewoon met gebeuren. geen laatste gesprek geen duidelijke uitleg. geen wederzijdse overeenkomst dat dit hoofdstuk voorbij is er is geen gevecht dat dramatisch genoeg is om naar te wijzen. geen moment dat je kunt omcirkelen en zeggen dat is wanneer het doodging het verdunt gewoon. antwoorden vertragen. plannen vervagen. aanwezigheid vervaagt en omdat niets formeel is geëindigd, houdt je brein de deur op een kier je speelt gesprekken opnieuw af, niet om ze opnieuw te beleven, maar om ze te doorzoeken. je zoekt naar betekenis waar misschien geen is. je vraagt je af of je iets verkeerd begreep, een signaal miste, de verkeerde zin op de verkeerde dag zei afsluiting zou je in ieder geval een verhaal geven, maar het niet krijgen laat je met fragmenten het is moeilijk om te rouwen om iets dat technisch gezien nooit afscheid heeft genomen. het is moeilijk om verder te gaan van iemand die nooit volledig is vertrokken je weet niet of je ze moet missen, vergeven, wrok moet koesteren, of wachten dus in plaats daarvan neem je ze mee als een onbeantwoorde vraag "wat als ik dit deed? had het anders kunnen zijn? wat als we ervoor vochten?" en uiteindelijk besef je dat het moeilijkste niet is om ze te verliezen. het is accepteren dat sommige verbindingen niet eindigen met duidelijkheid ze eindigen met stilte. de afsluiting waar je op wacht komt niet van hen. het komt wanneer je accepteert dat de afwezigheid het antwoord is. en dat er een stille intimiteit is in nooit meer weer te spreken een zelfs als je niets liever wilt dan hun stem te horen

Mijn beste tweede date was het verzinnen van een nep-ipgeschil over een pasta in je zakdrager die we samen hebben ontworpen en dit indienen bij de rechter Judy-show van Steve Harvey, alleen om drie maanden in de relatie daadwerkelijk door de producenten gebeld te worden met de vraag of we in de uitzending wilden komen.