Święty Mikołaj sprawdza swoją listę raz w roku. Wielkie firmy technologiczne sprawdzają twoją co sekundę. Każde kliknięcie, każda wiadomość, każda płatność, każda przerwa na twoim ekranie. W dzisiejszej cyfrowej gospodarce twoje zachowanie jest produktem. A w większości przypadków nigdy naprawdę nie zgodziłeś się na tę wymianę. To nie jest spisek w piwnicy, to model biznesowy. Platformy śledzą nas, aby zoptymalizować zaangażowanie. Firmy zbierają dane, aby personalizować reklamy. Systemy finansowe rejestrują ruchy, aby wykrywać oszustwa. Na powierzchni wszystko brzmi rozsądnie. Nawet pomocnie. Ale gdzie dokładnie leży granica między wygodą a inwigilacją? Kto jeszcze może zobaczyć twoją pensję, twoje nawyki wydatkowe, twoją historię darowizn, twoje nocne wyszukiwania? Kto posiada te informacje, gdy opuszczają twoje ręce? I kto korzysta, gdy zmieniają właściciela… i znowu… i znowu? Niewygodna prawda jest taka, że większość ludzi nie zgadza się na bycie obserwowanym, po prostu nie widzą innej opcji. To tutaj narracja musi się zmienić. Prywatność nie musi oznaczać izolacji. Nie musi osłabiać systemów. I z pewnością nie musi żyć w cieniu. Technologie takie jak dowody zerowej wiedzy pokazują inną drogę: taką, w której informacje mogą być weryfikowane bez ujawniania. Systemy mogą pozostać przejrzyste i odpowiedzialne, nie zamieniając jednostek w otwarte książki. Dla twórców oznacza to, że nie musisz wybierać między zgodnością a ochroną użytkowników. Dla instytucji oznacza to, że możesz się zmodernizować bez nadmiernego zbierania danych. ...