Socjalizm to system tak doskonały, że może funkcjonować tylko wtedy, gdy ignorujesz wszystko, co robi. To piękna idea. Najpierw żądasz obfitości dla wszystkich. Potem zakazujesz zachęt, które tworzą obfitość. Następnie, gdy rzeczy stają się rzadkie, gratulujesz sobie przewidywania niedoboru. To cudowne koło rozumowania, jak odcinanie gałęzi, na której stoisz, i nazywanie tego odważnym krokiem naprzód. A ta sprawiedliwość. O mój Boże, ta sprawiedliwość. Wszyscy dostają równe wyniki, z wyjątkiem osób na czołowych stanowiskach, które mają szlachetny ciężar decydowania, co oznacza „równo” i ile mniej na to zasługujesz. Oczywiście proszą o poświęcenie, ale tylko od innych. Przywódcy są zbyt istotni, aby uczestniczyć w równości, którą administrują. Najlepsze jest to, że socjalizm uwalnia cię od odpowiedzialności. Gdy coś idzie nie tak, nigdy nie jest to wina planowania. To wrogowie, sabotażyści, skarbnicy, pogoda, słońce, księżyc, a może nawet układ pływów. Cokolwiek, tylko nie plan. Plan jest zawsze bezbłędny. To rzeczywistość ciągle go zawodzi. I nie zapomnij o konkurencji. Nie ma jej. Nie dlatego, że socjalizm eliminuje rywali, przewyższając ich, ale dlatego, że eliminuje rywali dekretem. Nic nie poprawia jakości jak uczynienie poprawy nielegalną. Tak jest, jeśli chcesz systemu, w którym możesz żądać wszystkiego, obwiniać wszystkich, nic nie produkować i nazywać to sprawiedliwością, socjalizm jest odpowiedzią. Musisz tylko ignorować jego sprzeczności. Co, na szczęście, socjaliści potrafią bardzo dobrze.