zoals elke goede humanist heb ik optimistisch gewacht op de normies om eindelijk het (zeer eenvoudige) argument over existentiële risico's te internaliseren en verder te gaan van de belachelijke waterpartij-lijn, maar het is nu ongeveer 2 jaar geleden en ik begin echt het gevoel te krijgen dat een ouder langzaam tot de onheilspellende realisatie komt dat zijn 3-jarige die nog geen woord heeft gesproken misschien gewoon achterblijft.