In 2006 maakte Ricky Megee een keuze die zijn leven voor altijd zou veranderen. Hij nam een lifter mee op een eenzame weg in West-Australië. Dat ene moment ontrafelde alles... Wat volgde was een nachtmerrie. Ricky werd gedrogeerd, beroofd en achtergelaten in een van de hardste woestijnen op aarde, gedesoriënteerd en voor dood achtergelaten. Dagenlang zwierf hij zonder enige richting, gevangen in een plek waar zelfs het landschap vastbesloten leek om te voltooien wat mensen waren begonnen. Maar iets in hem weigerde zich over te geven. Hij dronk regenwater wanneer het viel. Hij at wat hij kon vinden—sprinkhanen, kikkers, hagedissen en zelfs bloedzuigers. Zijn enige schuilplaats was de schaarse schaduw van struiken. Er waren geen overlevingsgidsen, geen gereedschap, geen comfort—alleen de ondraaglijke hitte, infecties, uitdroging en een verpletterende eenzaamheid. Zijn lichaam ging achteruit, maar zijn geest? Die was onverwoestbaar. Na 71 agoniserende dagen vonden veehouders Ricky—bijna niet te herkennen, een wandelend skelet, niet in staat om te spreken. Maar tegen alle verwachtingen in, hij was nog in leven. Ricky overleefde niet omdat hij voorbereid was; hij overleefde omdat de menselijke wil om te leven de logica kan tarten. Soms is het kennis die ons redt. Soms is het instinct. En soms is overleven gewoon je lichaam dat weigert zich over te geven. Nog niet. © Reddit #drthehistories