De uitdaging voor een multi-stablecoin financieel systeem is niet technische uitgifte of regelgevende duidelijkheid - het is interoperabiliteit en liquiditeit. Stablecoins die zijn gedekt door Amerikaanse staatsobligaties zijn effectief "narrow banking" - risicoloze deposito's zonder fractionele reserve lending, in tegenstelling tot traditionele bankdeposito's die risicoloos lijken via FDIC-verzekering en regelgevende gymnastiek, maar eigenlijk zijn gedekt door risicovolle leningen. De GENIUS Act codificeert dit "narrow bank als stablecoin" model, behalve dat het uitgevers verbiedt om rendement direct aan houders te betalen. Dit creëert een duidelijke prikkel: als je de stablecoin van iemand anders houdt, vangen zij het rendement op de reserves. Als je je eigen uitgeeft, houd je het, minus wat je betaalt aan je distributeurs. Dus mensen vragen: zal niet elk platform, elke portemonnee, elke instelling en elke schatkist verleid worden om hun eigen stablecoin uit te geven, althans achter hun eigen omheinde tuin? Dan een tweede, moeilijkere vraag: Hoe zouden duizenden stablecoins - of zelfs een half dozijn die "echt belangrijk" zijn - naadloos met elkaar transacties kunnen doen tegen pariteit? Welke infrastructuur maakt acceptatie en uitwisseling mogelijk zonder te fragmenteren in omheinde tuinen waar elke stablecoin alleen binnen zijn eigen ecosysteem werkt? Opnieuw, de moeilijke uitdaging is interoperabiliteit en liquiditeit, niet uitgifte. Het antwoord kan bepalen of we een open, samenstelbaar financieel systeem krijgen of een gefragmenteerde puinhoop van geïsoleerde narrow banks.