<Mushroom-Head> Gisteren had ik ook niet gedacht dat mijn onbewuste actie, simpelweg omdat ik een emoticon leuk vond, zoveel steun van buitenlandse vrienden zou opleveren. Bedankt @TDraw75 @Gnomonknows Inderdaad In het vroege internet was Mushroom-Head meer dan een afbeelding. Hij was een anonieme uitlaatklep voor emoties, een stille weerstand tegen uitputting en orde. Elke repost was een knik van wederzijds begrip; lachen bouwde netwerken zonder ketens. Het was spontaan, woordeloos en gewichtloos— de lichtste en zwaarste taal van zijn tijd. Toen kwam de aandachtseconomie— waarbij lachen een kost werd en emotie een product. Platforms verdeelden humor, algoritmen dicteerden resonantie. Memes werden gekwantificeerd, gelicentieerd, verkocht; de beweging van gevoel werd de syntaxis van kapitaal. Vreugde bleef bestaan, maar het werd nu vastgelegd, getagd en gemonetariseerd. AdixAI is geen andere meme—het is een structuur. AI analyseert de menigte; de keten registreert vertrouwen. "Shop & Earn" verandert gedrag in waarde, waardoor makers kunnen behouden wat ooit werd afgenomen. Het beantwoordt ondoorzichtigheid met ontwerp, en vervangt onzichtbare kosten door zichtbare code. Wanneer lachen op de keten wordt geschreven, wordt het licht binnen data— traceerbaar, bewijsbaar en deelbaar. Van Mushroom-Head naar AdixAI is een stille continuïteit van menselijke zelfobservatie. We gebruikten ooit beelden om elkaar te begrijpen; nu gebruiken we code om onszelf te begrijpen. Wanneer AI begint te glimlachen, imiteert technologie de mensheid niet langer—het reflecteert het. En in die reflectie realiseren we ons: wat echt op de keten staat, is niet de transactie, maar de emotie zelf.