Yalnız ebeveyn olmadığım için kendimi çok şanslı hissediyorum. Eşimle sık sık birbirimize "Bunu tek başıma yapmayı hayal edemem" diyoruz. Ama bence tek başına yapmak en zor kısım olmazdı. En zor kısmı, çocuğunun o gün yaptığı tüm küçük komik/aptal/sevimli/çılgın şeyleri paylaşacak kimsenin olmaması. Arkadaşlar ve geniş aile bu konulara bir dereceye kadar önem verir, ama ebeveyn seviyesinde değil. Günümün en güzel anlarından biri, çocuklar yatağa girdikten sonra birimizin diğerine "ah, bugün çocuğumuzun ne yaptığını söylemeyi unuttum" demesi.