??? Berlin'deki Pergamon Müzesi'nin gölgeli koridorlarında, insanlığın ilk gerçek şehri Uruk'tan gelmemesi gereken bir şehirden sessiz bir tanık uyuyor; beş bin yıl önce, güney Irak'ın güneşle yakılmış ovalarında, dünya henüz gençken ve yazı kendisi yeni doğmuş bir mucizeydi. Orada, toz ve zaman katmanlarının altında, Alman kazıcılar yüzyılları silip onu buldu: küçük bir kireçtaşı figür, sakin, gizemli, geniş ve kırpılmayan gözlerle bakıyordu; elli yüzyılın adını izlemişti, kim olduğunu belirten bir yazıt yoktu: tanrıça, rahibe, kraliçe ya da daha da garip bir şey. Akademisyenler alçak sesle tartışırlar; bazıları Uruk Hanımefendisi'ni, bazıları unutulmuş bir ev ve ocak tanrısı olarak görür. Ama cevap vermiyor, sadece sel, yangın ve imparatorlukların yükselişi ve çöküşüne rağmen hayatta kalmış o hafif, bilip gülümsemeyi gösteriyor. Cam kutusunun yanından geçenlerin çoğu onu hiç fark etmez. Daha gürültülü hazinelerin arasında duruyor, medeniyetin başlangıcından gelen sessiz bir hayalet gibi, sırlarını saklarken kalabalıklar daha ünlü yüzleri kovalar. Ve böylece Uruk'tan gelen kadın, taş gibi sabırlı, dünyanın ilk şehrinin gizemini kadim ellerinin kıvrımında tutar.