Çocuklar senin tahta ile mücadele ettiğini izlemeli, hamurda başarısız olmanı, eğri şeye küfrettiğini ve sonra onu tamir ettiğini ve sonra tamir edilen şeyi gösterip şöyle demelerini istiyor: Bunu ben yaptım. İyi değil. Ama başardım. Yarın bir tane daha yapacağım. Bu, bırakmaya değer miras. Para değil. İşsiz olmayı reddeden ellerin anısı. Maddenin şeklini değiştirmekte ısrar eden eller. Dünyaya dokunan eller ve şöyle izler bırakan eller: Buradaydım, vardım, sadece bir tanık değildim, sadece bir pasaj değildim, bir kaynaktım, bir yaratıcıydım, ete dönüşen bir kelimeydim ve yaptığım her şey çirkin olsa bile, o benimdi, kanıttı, önemli olan tek sorunun cevabıydı: Dünyadaki zamanınızı ne geçirdiniz? Ve cevap şu olamaz: İzledim. Cevap şu olamaz: Tükettim. Cevap şu olmalı: Yaptım, başarısız oldum, tekrar yarattım, dokunduğum her şeye parmak izi bıraktım, bu dünyayı rahatsız etmeden geçmeyi reddettim, inşa ettim, yaktım ve yeniden inşa ettim, öldüğümde ellerim nasırlı, lekelenmiş, yorgun ve dolu, dolu, şekillendirdikleri her şeyin anısıyla doluydu.