Hafta Sonları Felsefe içindir: Simülasyon Teorisi Işık bir paradokstur. Işığın kütlesi yoktur, ama momentumu vardır. (Klasik fizikte, momentum kütle ve hızın çarpımıdır.) Işık her zaman gözlemci ne olursa olsun aynı hızda hareket eder. Eğer bir el feneri size doğru gelen bir roket gemisindeyse, o fotonların hızı, sizden uzaklaşan bir roket gemisindeki fotonlarla aynı hızdadır. Evrenimizde başka hiçbir şey böyle davranmaz. Ve daha da gizemli hale geliyor. Işık ayrık, kuantize (örneğin, belirli enerji birimlerine sahiptir) ama aynı zamanda bir dalga gibi kendini de etkileyebilir. Işık hem bir dalga hem de bir parçacıktır; günlük kategorilerimize meydan okuyan bir ikiliktir. Elektromanyetik alan gibi dalgalanabilir ve ölçüldüğünde bir parçacık, foton olarak da görünebilir. Kütlesi olmadan yerçekiminden etkilenir, yıldızlar ve galaksiler etrafında bükülür, sanki uzay-zaman bir nehirmiş ve ışık sadece eğrilerini takip ediyormuş gibi hareket eder. Evreni büyük bir hesaplama ya da hatta bir simülasyon olarak düşündüğümüzde, ışık gerçekliğin en temel "veri taşıyıcılarından" biri haline gelir. Paradoksal doğası, evrenimizin kurallarının daha çok güzel kodlanmış bir program gibi olabileceğine işaret ediyor; ışığın kendi kurallarını asla çiğnemeyen anahtar bir değişken olduğu bir program. Işığın hızının tutarlılığı ve tuhaf ikilikleri, gerçekliğimizi yöneten "motor"un bir işareti olabilir; bilginin nasıl işlendiğini tanımlayan evrensel bir kodun. ...