Buradaki insanların Donanma'nın sorunlarının cevabının daha fazla tersane kapasitesi olduğunu ısrarla söylediklerini görüyorum. Duyguyu anlıyorum. Hepimiz daha fazla gemi istiyoruz. Onlarca yıldır büyük bir gemi yapım programını zamanında ve bütçe içinde gerçekleştiremedik. Ama gözden kaçan kısım, bu kapasiteyi besleyen programlar gereksinim seviyesinde kırılırsa ekstra kapasitenin çok fazla üretmeyeceğidir. Donanma nadiren ne yapmak istediği konusunda kesin bir fikre sahip olur ve gereksinim seti tasarım yönetilemez hale gelene kadar kayıyor. Yakın zamanda Constellation dersini ele alalım. Orijinal vaat, mevcut FREMM tasarımına dayanarak yaklaşık %85 ortak nokta sunmaktı; Daha az değişiklik, daha hızlı yapı, daha az risk. Bir kez daha vurgulamak isterim ki, temel gemi zaten İtalya donanmasında gerçek bir gemi olarak hizmet veriyordu. Son raporlara göre, ek itki, sensör, hayatta kalma, gövde ve muharebe sistemi gereksinimleri nedeniyle bu ortaklık yaklaşık %15'e düştü. Tersane gecikmenin temel nedeni değil; Tasarım evrimi ise. Diğer programlar da aynı hikaye. Kıyı Muharebe Gemisi, net bir görev tanımı olmadığı için çöktü. Zumwalt, savaşçı yerine bir teknoloji vitrini haline geldi. Ford sınıfı taşıyıcı, türünün ilk sıralarını bir araya getirdi ve her yeni ihtiyacı benimsedi. Her durumda da, yardlar hızlı büyüyemedi çünkü hedef sürekli değişiyordu. Gemi yapımcılar sadece tasarım sabitlendiğinde, tekrar başladığında ve istikrarlı bir temel olduğunda ritim ve ölçek kazanır.