"Mutluluğunuzu dünyayla paylaşın." Ah, değil mi? Bu bazı temel saçmalıklar. Ama geçenlerde Budist bir rahibe bunu bana bu tür bir bilişle söyledi ve bu hayatımı değiştirdi Çoğu zaman sadece mutluluğumu saklamakla kalmayıp aktif olarak geri çevirdiğimi fark ettim. Bunu zamanın ruhuna uyum sağlamak, zamanın ruhuyla bağlantı kurmak için yapıyorum. Ve günümüzün ruhu, mutlu olmayı sınırda saldırgan hale getirdi "Mutlu musun? Peki ya savaş? Ve yanlış hizalanmış yapay zeka? Ve tr*mp???" Mutlu olmak şu anda akademide, liberaller arasında, insani yardım kuruluşlarında ve sanat çevrelerinde hoş değil. NYC ve twitter'ın birçok yerinde utanç verici. Bu yüzden sokaklarda gülümseyerek yürüdüğümde kendimi iletişimden kopmuş gibi hissetmeye başladığımı fark ettim Ancak bu rahibe, mutluluğunuzu paylaşmazsanız, bardağınızın taşmasına izin vermezseniz, diğer insanları onları aydınlatabilecek bir şeyden mahrum bıraktığınızı belirtiyordu Hiç kimse saf, ruhsal olarak dünyanın dehşetini atlayan veya bir kenara iten biri olarak görülmek istemez. Ama bu dehşetleri kabul eden ve onlara rağmen parlayan olgun bir mutluluk biçimi...? Bu bana tam olarak şu anda ihtiyacımız olan türden bir şey gibi geliyor