Hubble uchwycił galaktykę, która po prostu nie może się uwolnić. Powitaj ESO 415-19, spiralną galaktykę oddaloną o 450 milionów lat świetlnych, która wygląda, jakby desperacko próbowała objąć cały wszechświat. Większość spiralnych galaktyk trzyma swoje ramiona starannie zwinięte wokół jasnego centralnego guzka, jak kosmiczny cynamonowy rogalik. Nie ta. ESO 415-19 wyrzuciła dwa absurdalnie długie, świecące wici gwiazd, gazu i pyłu daleko poza to, gdzie jakiekolwiek szanowane ramię powinno się kończyć. To są ogony pływowe: rozciągnięte pozostałości bliskiego spotkania z inną galaktyką miliony lat temu. Grawitacja stała się zbyt przyjazna, wyrwała materiał z obu uczestników i zostawiła ESO 415-19 w kosmicznym odpowiedniku podartych rękawów. Hubble uwiecznił ten portret jako część swojego trwającego romansu z Arp Atlas of Peculiar Galaxies (album Haltona Arpa z 1966 roku, zawierający najdziwniejsze rzeźbiarskie arcydzieła wszechświata). Patrząc na to, można niemal poczuć przemoc pierwotnej kolizji: sposób, w jaki galaktyka została szarpnięta i skręcona, jej dysk zniekształcony, a gwiazdy wyrzucone w eleganckie, skazane na zagładę łuki, które będą dryfować przez miliardy lat, zanim w końcu się rozproszą. A jednak w tym zniszczeniu jest coś dziwnie eleganckiego. Te ogony pływowe świecą delikatnym niebieskim kolorem z młodymi gromadami gwiazd narodzonymi w chaosie, jak kwiaty kwitnące wzdłuż ESO 415-19, która wisi w konstelacji Fornax, w tej samej cichej części nieba, gdzie Hubble kiedyś wpatrywał się przez dni, aby uzyskać Ultra Deep Field (słynny obraz, który ujawnił tysiące galaktyk w tym, co wyglądało jak pusta czarna przestrzeń). W pewnym sensie ta jedna, zniszczona spirala opowiada tę samą historię, co ten wielki kosmiczny spis: każda galaktyka nosi blizny swojej przeszłości, a nawet najlonely dziwak jest dowodem na to, że nic w wszechświecie nie ewoluuje w izolacji. Patrząc na ESO 415-19, rozumiesz, dlaczego Hubble wciąż wraca do dziwaków. Piękno nie zawsze jest symetryczne. Czasami to galaktyka, która po prostu odmawia uwolnienia się od rzeczy, która prawie ją rozdarła.